..en toen naar Mongolie..

ben ik weer...morgen gaan we voor 13 dagen op tour, dus nog gauw even aftypen nu het nog kan..
Ik was gebleven in Irkutsk, waar we na 5 dagen Olkhon Island en een lekke band op de terugweg (met een paar verbluft naar de snel-banden-verwisselende-Rus kijkende Italianen, zeer grappig) weer aankwamen. Een homestay ditmaal, bij Ludmilla, die in een ultralelijke-beton-Sovjet-flat woont. Ja, echt die van de plaatjes van voor de jaren '90; daar staan er nog steeds heel veel van.. Wel leuk om te zien dat het van binnen dan toch echt wel een prima huisje kan zijn.
Na ons dinertje in de stad een Mooi Moment: Carline moet onderweg naar de bus nodig naar het toilet, en we rennen een leeg cafeetje binnen. Ik bestel ondertussen een thee. De vrouw bij wie ik bestel vraagt: Germania? No, Holland. En dat is het begin van een superleuk gesprek met handen en voeten en een paar internatinale woorden. Ze blijkt uit Kazachstan te komen, haar zoon is inmiddels ook aangeschoven, en Carline, die om haar Cyrillisch schrift wat te oefenen wat dingen van de kaart opnoemt...ik voelde m al aankomen en jullie waarschijnlijk ook...overladen werden we: chocola, meer thee, warme broodjes, en...de eerste "steppemelk" (zo noem ik het maar even, ze drinken het in heel Centraal Azie waaronder Mongolie). Het lijkt erg op Ayran, wat Turken drinken (ja, ook die in Amsterdam, bij de Turkse Pizza). Karnemelk met zout is de basis, maar in deze versie zat ook komkommer en dille. Zeer verfrissend als het heet is, werd ons duidelijk gemaakt. Maar heet was het niet, die avond, en bovendien hadden we net daarvoor al enorm goed gegeten. Overdonderd door gastvrijheid zaten we daar, met dat alles voor onze neus. En ondertussen moesten we tig keer op de foto! Carline kreeg de "melk" weg, ik heb mn best gedaan...maar zie nu al op tegen alle bekers die ik de komende dagen in Mongolie zeker weten aangereikt ga krijgen...
Goed, we moesten die nacht om 3 uur ons bed uit voor de trein, en namen afscheid. Uitgebreid moest dat, let wel, we hadden daar misschien 20 minuten gezeten. En we werden 5 minuten letterlijk uitgezwaaid, echt, de tranen schoten me in de ogen van deze mensen. Onze Huisuzbeken waren ook al zo hartverwarmend, lang leve Centraal-Aziaten!

En toen weer in de trein... sochtends om 5 uur (gaap) vertrekken we uit Irkutsk...naar Ulaan Baatar! Is niet zo ver, maar door de lange wachttijd bij de grens en lage snelheid van de trein hier, duurt het toch ruim 24 uur. Daar waar we tijdens onze eerste treinreis nauwelijks toeristen zagen, zijn het er nu heel veel. Allemaal onderweg naar het Naadam festival natuurlijk. Ik verbaas me over sommige outfits; waarom altijd dat verhoogd zweetopnemend Deuter-achtige gebeuren, in plaats van gewoon een t-shirt?
In onze coupe dit keer helaas wel een echt snurkende Mongool..en daarnaast een muzikant! Vlak voor hij er de volgende ochtend uit moet, krijgen we een concert! Een soort cello..ja echt, met 2 snaren en strijkstok. Hij gebruikt alleen boventonen, en zingt er ook bij. Nu in Mongolie zien we dit instrument overal. De muzikant wordt opgevolgd in de coupe door een praatgrage maar aardige Amerikaan aan wie eindelijk onze "aah, stroepwaffels, I love them", kunnen slijten.

En nu zijn we alweer 3 dagen in Ulaan Baatar. Totaal anders dan Rusland en Moskou. Zeer liberaal, vrij, vaak hip, jong, toekomstgericht. Zagen we in Moskou zo ongeveer geen kinderen, hier overal kleine kinderen, jonge koppels, zwangere vrouwen. De stad bruist, je ziet en leest veel meer Engels in bijvoorbeeld reclames en op gebouwen, en de mensen spreken ook veel vaker en beter Engels. Zelfs de meest simpele colaverkoopster kan in het Engels zeggen hoeveel het kost, dat was in Rusland ondenkbaar. Niet dat dat zo erg is, wij zijn immers te gast, maar het verschil is echt zeer opvallend. En dus veel vriendelijker, maar dan zonder dat irritant-(vind ik)-onderdanige wat Aziaten vaak hebben, sterker nog, ze hebben behoorlijk wat temperament, zo zagen wij bijvoorbeeld tijdens een ruzie in de bus vandaag over plaatsen. Bijna Zuid-Europees, ook de vrouwen. Vrouwen nemen sowieso een belangrijke plaats in in de Mongoolse samenleving, schijnt te komen door de nomadische oorsprong, waar het vaak matriarchaal (is dat Nederlands?) is. Ook in de stad, nu, wordt 80 procent van de "skilled jobs" door vrouwen ingenomen, de mannen zijn toch nog vaak weg, "de velden in". Op straat zie je veel jonge koppels, waarvan de man vaak het slapende kind EN de handtas draagt. En in tegenstelling tot wat wij vantevoren dachten, kunnen we probleemloos in een rokje en hemdje over straat, de Mongolen zelf hebben vaak ongeveer nog minder aan..

En dan het Naadam...het jaarlijkse nationale feest en festival. Een ongelooflijk volksfeest, van baby tot bejaarde, iedereen doet mee en is erbij. Zal proberen een korte samenvatting te geven: statige en kleurrijke openingsceremonie in het stadion. Mannen te paard, dansers, enz. Daarna: worstelen (ze zijn BIG!), met veel ritueel, vooral de winnaar moet steeds een soort vogeltjesdans doen, boogschieten en "ankle bone shooting"- met een soort botje van veraf een ander botje wegschieten. Bij deze laatste sport moet je heel hard zingen, dan lijkt het nog wat, verder is er weinig aan. Het boogschieten is zowel voor mannen als voor vrouwen, echt prachtige pakken en bogen. Moet zeggen: ziet er goed uit, een boogschietende vrouw. Sowieso indrukkend van hoe ver ze vaak de roos raken.
S avonds is het feest in de hele stad. Vandaag, de 2e dag, zijn we naar de vierde sport gegaan, 30 kilometer buiten de stad: paardenraces! Met als ruiters alleen maar (kleine!) kinderen!! Een warme lange busrit staand ingepropt tussen te veel Mongolen (en terug weer..) was het absoluut waard.. we hebben de finish van de laatste race gezien, die met de jongste paarden (1 jaar oud, bizar!, in Nederland beginnen ze pas met 3 jaar), maar ook met zeer jonge kinderen (5? 6?, jongens en meisjes). Vaak zonder zadel, in vliegende vaart, de race gaat kilometers de velden in dus je kunt alleen de finish zien maar dat was echt grandioos. Veel foto's gemaakt :)
En nu lekker slapen..het Naadam overdenken en morgen..dan start onze tour door dit geweldige land. Dertien dagen in jeep met gids en chauffeur, slapen bij nomaden. We hebben onze Nederlandse tourbaas al ontmoet, Bert de Groot, praat Mongools met plat Amsterdams accent. Zijn Mongoolse maar goed Engels sprekende vrouw gaat mee als gids en kok..
Zo benieuwd!
Kapot nu, naar bed. En ook fijn vooruitzicht: 13 dagen niet hoeven nadenken :)

Tot daarna!

Liefs Hilde