Beijing-Bali

Allereerst: dank voor al jullie lieve felicitaties, per mail/facebook (al kon ik die laatste een tijdje niet lezen in CensuChina..) of sms! Echt superleuk, want hier is het nauwelijks te delen (behalve dan met een paar Nederlanders waar we in Beijing een dag mee optrokken :)). We genieten er zelf ook dagelijks van!

Het laatste stuk trein (ongeveer 33 uur) is achter de rug, Moskou-Beijing is done! Vond het oprecht jammer, dat het klaar was. Zaten in de coupe met een prima Zwitsers stel (ongelooflijk dat je wel Duits spreekt en hen gewoon NIET kan verstaan, bizar taaltje is dat toch). Hebben de onderstellen verwisseld zien worden aan de Mongools-Chinese grens. Rusland was (en is) namelijk nogal bang voor buitenlandse invasies via het spoor, en heeft dientengevolge een net iets breder spoor dan de rest van de wereld. Omdat de Transmongolie-lijn midden in de Sovjettijd werd aangelegd, en Mongolie toen een soort van bij de USSR hoorde, zijn de Mongolen en Chinezen tot op heden de lul bij elke grenspassage. Machtig om te zien, de trein wordt in 2en gesplitst, heel fijn want je blijft erin!, en zo konden wij goed naar de andere helft naast ons kijken, en de wagons gaan met een soort garagebrug omhoog, gek genoeg voel je dat praktisch niet. Een van de spoorrails kan bewegen, breder en smaller worden dus, en hop andere wielen eronder! En gaan weer, verder door de Gobiwoestijn. De volgende ochtend werd de route door China prachtig, zo groen hadden we het een paar weken niet meer gezien, en vooral voor het eerst akkerbouw, eindeloze velden met mais, zonnebloemen, aardappels, allerlei gewassen die we niet zo wisten, en zelfs een gebied met druiven! (de wijn alleen tot op heden nog niet gevonden, wel veel druiven op de markt!) Veel bomen, loofbomen, en bergen, met mooie tableaus. Steeds meer bergen, en het laatste stuk gaan we door een enorme hoeveelheid tunnels, dwars door de bergen, het uitzicht is steeds prachtig. Volgens ons boekje zouden we steeds als we uit een tunnel komen een stuk van de Chinese Muur moeten kunnen zien, dus wij turen ons suf, zien allerlei dingen die op muren lijken of het zijn, maar geen Great Wall...raarrr... gelukkig hebben we dat later ingehaald, maar daarover straks meer.
In Beijjing hadden we een fantastisch hostel, met douches zoals ik ze thuis ook zou willen, en een gezellige binnenplaats vol rode lantaarns met een typische hostelsfeer maar dan niet sjebbie, een zeldzame combinatie. We hebben er heerlijke avonden gezeten. Barretje met restaurantje, alwaar wij ons eerste hap namen van de Chinese keuken, boem! Hoe kan het dat je 2 weken lang vieze dumplings eet, vervolgens de grens overgaat, en meteen de eerste hap van een dumpling een smaakexplosie is? En er zouden nog vele smaakexplosies volgen, zoals de meesten vast weten is de Chinese keuken niet wat je in Nederland bij de gemiddelde Chinees eet, dat is Indisch en zie ik dus nu overal om me heen (ben inmiddels op Bali..). Het echte Chinese eten is lekkerder, vonden wij. Typisch Aziatisch maar weer anders dan in Zuidoost Azie, geen curry's, veel groenten op allerlei manieren klaargemaakt/gemarineerd en vlees/tofu met scherpe saus. Je bestelt niet per persoon, maar per gerechtje, en al die gerechtjes komen in het midden van de tafel, als bij tapas. De meeste Chinezen eten dan ook vooral in grotere groepen. De eerste avond hadden wij dat nog niet helemaal door, en dus veel en veel te veel. Maar, dit is het land waar de doggybag is uitgevonden, en daar hebben we dan ook meermaals gebruik van gemaakt, is volkomen normaal.
Beijing was anders dan ik had verwacht. Leuker! Er wonen 20 miljoen mensen, een van de grootste steden ter wereld. Ik had de Chinezen gehaast verwacht, enorme chaos en drukte. Chaos was er uiteraard wel, vooral in het verkeer, maar wel chaos binnen bepaalde banen, en de drukte was gezellig, vredig, vrolijk en vriendelijk. En zeker niet gehaast, eerder relaxed. De binnenstad bestaat nog voor een flink deel uit hutongs, kleine straatjes met laagbouw waar ook nog veel mensen wonen, zeer Aziatisch: marktjes, eetstalletjes, (accu)brommertjes en fietsers, honden, kinderen, mensen die dingen repareren. Geur van eten en afval overal, maar: het is meestal wel schoon en proper. Elke paar honderd meter vind je een openbare toiletten, moet ook wel met al dat eten, en die waren een stuk schoner dan het gemiddelde openbare toilet in Nederland. En zo waren er meer tekenen dat het weliswaar een warme, grote, drukke Aziatische stad is, maar wel eentje in enorme ontwikkeling. Een fantatisch metronetwerk, hagelnieuw. Elke scheet wordt in het Engels vertaald, hoe anders dan in Moskou! Als er een gat in de weg zit wordt dat met 10 bordjes aangegeven. En uiteraard zijn daar de enorme wolkenkrabbers en anderszins, de moderne architectuur, de Westerse ketens en winkels. De kloof tussen de rijksten en armsten is enorm, maar daar tussenin zit de (in Beijing) goed zichtbare, grote middenklasse.
Er werd, naast uiteraard eindeloos gegeten, veel gelachen op straat, je kan humor delen met mensen. En dat terwijl het mij geen lekkere stad lijkt om te wonen: in de winter is het er min twintig, en nu in de zomer plus dertig, met op veel dagen een enorme smoglaag, en vooral: regen, regen regen. Onze eerste volle dag bezochten wij de Verboden Stad, in de nu wel brandende zon, en tezamen met HEEL VEEL Chinezen. Sowieso, overal echt hordes Chinese toeristen, zoveel dat je de Westerse niet meer ziet. Hier nam het de sfeer wat weg, maar mooi was het wel. Het Plein van de Hemelse Vrede heeft bijna nul sfeer, mede dankzij de veiligheidscontroles, waaronder agenten in burger. Modern, gespannen China, hier merk je het, verder nauwelijks. Aan de burgers in ieder geval niet. Mao heben we bewust niet bezocht.
De tweede dag huurden wij fietsen, er wordt enorm veel gefietst in Beijing, en er zijn goede fietspaden. De straat oversteken is een crime, net als lopend, maar net als in Ulaanbaatar was onze truc: plak jezelf vast aan een local, liefst een groepje, en ga wanneer zij gaan. En dat is lang niet altijd bij groen licht, want dan gaan er vaak opeens ook allerlei auto's jouw kant op. Fietsen was geweldig, je krijgt alles goed mee, kan dwars door de hutongs, maar kan grotere afstanden afleggen. Op de terugweg kwam de regen. Met bakken. Maar dat was eigenlijk best gaaf, als het dertig graden is, je toch naar huis gaat, een uur lang hebben we gierend door de grootste plassen gefietst, terwijl de gieter boven ons steeds harder ging, tropisch bijna. De Chinezen vonden ons duidelijk wel stoer en vermakelijk. (zij fietsen overigens ook allemaal gewoon door de regen hoor, met poncho of paraplu, want het waait niet)
En toen de Chinese muur. Wat begon als bijna een soort must-do excursie, werd uiteindelijk echt heel mooi. Om zes uur de bus in, en hop, 4 uur rijden (niet dat het zo ver is, maar we waren niet de enigen op de weg..). Het plenste nog steeds, maar we waren goed voorbereid. Wat ik me onvoldoende gerealiseerd had, ondanks de bekende standaardplaatjes van de Muur, is in welk een prachtig landschap dat ding ligt, althans op deze plek in ieder geval. Enorme, groene bergen, en over de kammen van die bergen de sterk kronkelende muur. Extra mysterieus door de mist. We hebben met 3 andere Nederlanders 4 uur over de Muur gelopen, met eerst veel regen, en later trok het open. En het was ZO mooi. Mede dankzij het feit dat er nauwelijks anderen waren, lang leve de regen. Echt genoten.
Na een laatste dagje met park, tempels en winkelstraatjes, zat het er alweer op. Het vliegtuig in. Jemig, wat is met de trein reizen toch oneindig veel fijner...maja het duurt zo lang..
En nu zitten we dan op Bali! Ben in het land waar ik de rest van mijn reis ga doorbrengen. De Ramadan is in volle gang, maar niet op het Hindoeistische Bali.
Onze laatste dagen samen :( : zon, zee, strand, een voor ons doen zeer luxe hotel met heerlijk Indonesisch en Westers eten, weer een nieuw volk om te leren kennen. Nu eerst even een soort rustpauze.
Over 5 dagen vliegt Carline naar Nederland, dus ik ga nu weer gauw naar haar toe!

Tot later!

Hilde