Van samen naar alleen...op Bali!

Daar ben ik weer...omgeschakeld en wel! We hadden nog een paar fijne laatste dagen samen met vooral lezen, relaxen, strand, en enorme golven en stroming, jeetje wat een heftige zee hier op Bali, respect!, gelukkig is mijn opvoeding op dit gebied al op 2-jarige leeftijd op Schiermonnikoog begonnen en dus geen nare ongelukken, want die gebeuren regelmatig helaas, met zichzelf overschattende toeristen. Indonesiers gaan de zee uberhaupt niet in, het schijnt dat 70% van de Balinezen niet kan zwemmen. (maar of dat waar is weet ik niet) Vanwege de stroming hebben we niet gesnorkeld, wel jammer, misschien dat ik dat op een wat rustiger plek in het zuiden straks wel nog ga doen. Samen 1 dagje Ubud gedaan, de "culturele hoofdstad" van Bali, met name wat betreft dans en een heeeeeleboel winkeltjes met kunst en alles wat daarvoor doorgaat (90% is het laatste). Maar het geeft wel sfeer. En natuurlijk veel tempels, maar die heb je hier echt overal, elk 5e huis is een tempel zo ongeveer, en veel (extended) families hebben zelf eentje.
Maar goed, de laatste dagen samen dus, langzamerhand vormde zich tijdens die dagen al een steen in onzer beider magen. Het was echt verschrikkelijk, het afscheid, en ik heb me ruim 24 uur zwaar klote gevoeld, maar daarna was het ook echt over en ik ben nu compleet senang. En weer/nog steeds in Ubud, inmiddels dus al een aantal dagen. Ik slaap in een superleuke home-stay, van zo'n "extended family" die je hier overal hebt: grootouderechtpaar met hun zonen plus gezinnen. Als er te weinig zonen zijn, soms een dochter met haar gezin. Als er te veel zonen zijn, moet de oudste verhuizen, de jongste draagt sowieso zorg voor zijn ouders. Hier hebben de gezinnen elk hun eigen tokootje, allemaal op 1 terrein, twee broers verhuren kamers (5 kamers in totaal), een schoondochter met een winkeltje en een schoonzoon met fietstours en taxi. Met name de laatste spreekt echt supergoed Engels. Sowieso spreken ze hier echt goed Engels, ik betrapte mezelf erop dat ik na een dikke week nog steeds geen dankjewel en hallo enzo in het Indonesisch zeg (en dus ook niet weet, moet het steeds weer opzoeken), je wordt zo in het Engels aangesproken dat het vanzelf gaat, hoe anders dan in alle eerdere landen waar ik tot nu toe gereisd heb! Maar het is natuurlijk ook echt extreem veel toeristischer, zeker hier op Bali, echt heel anders, even omschakelen, maar ook wel weer prima. Alleen daardoor is het wel moeilijker om zicht op/contact met de lokale bevolking te krijgen, al lukt dat inmiddels wel wat.
Al snel raakte ik in contact met mijn onderbuurman, Duitser Arnd, van het type dat je op reis sowieso vaak tegenkomt en hier op Bali helemaal: puinhoop gemaakt van leven/relatie/werk/lichaam/zelf of allemaal, en/of (semi)psychiatrisch patient, en hup wegwezen uit het Westen, want in het Oosten daar vind je jezelf. En daar kan je ook heel veel over jezelf praten tegen allerlei mensen die je daarna toch nooit meer ziet. Maar Arnd is ook een schatje, de AHDH spat eraf (maar dan echt), en hij had meteen door dat ik toen die eerste dag nog niet senang was. Dat heeft mij (mede) helpen omschakelen. Hij woont hier zowat inmiddels, en heeft zn neefje plus vriend bij zich nu, die zijn begin 20 en extreem schattig. Wat vooral leuk is, is dat Arnd goeie tips heeft.
Zo deed ik een dag een fietstourtje, ik wilde eigenlijk gewoon zelf een fiets huren en dan wat rondtoeren, maar men zegt dat dat te gevaarlijk is omdat het verkeer er niet op berekend is, en daar zit wat in. Brommer durf ik niet, heb ik nog nooit gedaan en dan meteen links rijden, alleen en in dit verkeer...nee toch maar niet. Tourtje was leuk, wat toeristisch maar da's soms ook wel ok, groep van 12 met leuke mensen, goede gids die echt veel vertelde, en lekker cruisen door de rijstvelden en dorpjes, en lekker even zweten tijdens een flinke klim. Uiteraard de verplichte stops bij een plantage, uitleg over allerlei plantensoorten en verschillende koffies/thee proberen, en dan zo'n dorpje, "looking how the people live here". Die doen gewoon hun ding, maar zitten tegelijk als aapjes klaar om gefotografeerd te worden, daar vergaat mij de lust om te fotograferen meteen van. Maar wederom wel weer veel leuke feitjes. Wat ik zelf heel grappig vind: iedereen, man of vrouw maakt niet uit, krijgt hier de naam die past bij de hoeveelste je bent in het gezin. Alle oudsten heten bijvoorbeeld Wajang. Maar vanaf het vijfde kind zijn de namen op en beginnen ze gewoon weer opnieuw...al geloof ik wel dat er dan een soort toevoegsel achter komt, evenals dat er een soort toevoegsel is om duidelijk te maken of het een jongen of meisje is. Superonhandig lijkt me dit. Ook veel geleerd over hindoerituelen, Bali heeft zn compleet eigen mengsel ervan gemaakt. Veel met goede en slechte geesten, en ze offeren zich echt helemaal suf. Heerlijk overal die wierookgeur, en prachtige bloemen, veel voedsel ook wordt er geofferd. De vrouwen dragen alles wat geofferd gaat worden op hun hoofd naar de tempels, sowieso dragen ze veel op hun hoofd, schijnt te kunnen tot 65 kilo!! NB! hun eigen gewicht! Maar 40 is geloof ik de meer gebruikelijke grens. Crematies zijn hier heel belangrijk en feestelijk, vanwege de reincarnatie ideeen.
Van de rijstvelden en -terrassen krijg ik maar geen genoeg, ongelooflijk mooi, en bizar dat iets wat zo extreem gecultiveerd is zo mooi kan zijn. Felgroen echt. Er wordt 3x per jaar geoogst! Vandaag ben ik met de 3 Duitsers in de auto met onze familie-taxi-man Agung naar hot springs aan de rand van 2 vulkanen en een kratermeer gereden. Agung deed gisteren nog eens dunnetjes over, maar dan beter. Weer een stop bij een plantage, het is niet te geloven wat hier allemaal groeit en bloeit. Kruiden, fruit, koffie, cacao, groentes, specerijen, bloemen. Alles door elkaar (behalve de rijst uiteraard), zodat er altijd iets te oogsten valt. Proef hier allerlei fruit waar ik nog nooit van heb gehoord en de Nederlandse namen dus ook niet van ken, en uiteraard de bekende soorten in hun ultiem zalige vorm: mango's, papayas, bananen, meloen, enzovoort enzovoort. Het dondert allemaal zo van de bomen, net als de kokosnoten. Zelfs gewassen waarvan ik dacht dat ze in de tropen niet groeiden, zoals mandarijnen en druiven, dat lossen ze dan weer slim op door gebruik te maken van hoogteverschillen. Als je hier rondloopt vraag je je af waarom de tropische landen niet de rijkste van de wereld zijn, maar goed dat zijn zo wat redenen voor natuurlijk, voert te ver voor deze blog ;)
Terug naar de hot springs, die waren uiteraard fijn, hoewel ik me afvroeg hoe natuurlijk ze waren, want ik rook geen spoortje zwavel, en dat was op IJsland en in Mongolie toch echt anders.. en ik had mn zilveren ring nog wel speciaal afgedaan ;) . Duits praten probeer ik af en toe, maar blijkt enorm moeilijk na 6 weken Engels, of de woorden worden verdrukt door het Engelse woord dat 10x sneller komt, of er komt Duits uit als: "wo lebst du in Deutschland?". Maar verstaan gaat prima, dus we gebruiken alles door elkaar.
Verder mooie Balinese dans gezien, en ja het eten he. Het is gewoon echt goddelijk. Gado gado met een satesaus waar je u tegen zegt, verse vis (meestal natuurlijk uit de zee, maar vanmiddag zoetwatervis vers uit het kratermeer!), curry's a la Cambodja met mijn favoriete tongsmeltcombinatie van citroengras, kokosmelk en koriander (en vast nog een hele hoop anders), veel groenten en uiteraard een hoop chili. En zoals gezegd het fruit, en ik eet hier meer eieren dan normaal in een heel jaar, vooral s morgens.
Een lange blog weer dit keer, maar straks wordt het even stil. Nog 3 dagen Bali, waarschijnlijk vooral in het (strandrijke, nu het nog kan) zuiden, en dan vlieg ik naar Java, alwaar ik allereerst een tiendaagse Vipassana stiltemeditatie ga doen. Ben heel benieuwd! Dan 10 dagen Java met vooral een paar grote highlights, en dan Kalimantan, regenwoud en orangutans. En daarna....weer terug naar Nederland, ietsje eerder dan oorspronkelijk bedacht. Mn geld raakt langzaam op, op zich kom ik er qua dagbudget voor de normale dingen vrij goed uit, maar ik moet bijvoorbeeld op en neer naar Kuala Lumpur straks om mn visum te verlengen, met dank aan de Indonesische Ambassade in Nederland die mij vooraf geen 60-dagen visum wilde verstrekken "omdat ik prima in Indonesie kan verlengen". Ja, dat kan, maar kost je minstens 2 weken op 1 plek en een Hele Hoop Corrupt Gezeik. Maar goed, dergelijke extras hakken erin, en daarbij vreesde ik een beetje voor de laatste 2 weken na Kalimantan, de grote wensen en hoogtepunten gehad, geen duidelijke wensen/plannen meer, of eigenlijk vooral geen haalbare (te duur/complex/lastig alleen), en dat aan het einde van een lange reis met vooral: 7 weken lang geen lief is volgens mij gewoon net iets te lang..
Nog een maand te gaan dus, nu. Nu eerst lekker slapen. Tot na de meditatie!

Liefs Hilde