Weer thuis!

Lieve allemaal. Weer thuis, al ruim 48 uur inmiddels. En terwijl ik me lustig in het verkiezingsgeweld stort, mn zeer-kleine jetlag eruit slaap, en al een blok Old Amsterdam verorberd heb, bedenk ik me toch graag mn blog nog even "af te willen sluiten".
Ik had een paar hele mooie laatste dagen. Vloog met een locale vliegtuigmaatschappij van Java naar Kalimantan (voor degenen die die naam niet kennen: dat is het zuidelijke (Indonesische) deel van het eiland Borneo). Dat wil zeggen: handgeschreven tickets en een mechanische weegschaal, en een vliegtuig dat gewoon vertrekt als iedereen erin zit. En begon daar aan een tour van ruim 3 dagen (4 nachten) door de jungle, per boot, "klotok", een houten boot met 2 verdiepingen. Binnen sliep het personeel (3 man!, een gids, een bootsman en een kok), en was de keuken. Boven op het dek sliepen wij, onder grote klamboe's (wat trouwens een Indonesisch woord is). Wij waren 3 Australische dames en ik. Prima en aardig waren ze, maar niet echt mijn types. Klagen over dat er geen souvenirshop was midden in de jungle, en de helft van het werkelijk geweldige eten laten liggen, "wat de boer niet kent dat vreet ie niet". Maar de gids, die helaas wel echt behoorlijk slecht Engels sprak, was een leukerd, en vooral de apen maakten alles goed.
We voeren door een groot National Park, waas 5000 wilde orangoetans leven, maar, net als op meer plekken in Kalimantan en Sumatra, ook een rehabilitatiecentrum is, met een soort zeehondencreche-achtig principe. Zieke, gewonde en gevangen dienren, en wezen, opvangen, verzorgen, en weer uitzetten in het wild. Echter, in het geval van apen, blijven deze toch altijd een soort semi-wild. 1x per dag is er in verschillende gebieden een voederronde. Dit om de dieren te kunnen blijven volgen, en om de wilde populatie te ontlasten, omdat er simpelweg gewoon te weinig bos meer over is om ze allen te kunnen voeden. Echter, ze komen ook regelmatig niet opdagen op de voederplek, wat een goed teken is want dan is er genoeg voedsel. De voedselsessies kunnen worden bezocht door toeristen. Een unieke kans om ze van dichtbij maar tegelijk in hun natuurlijke omgeving te kunnen zien, en geweldige foto's te kunnen maken :) De baby's zijn echt onwaarschijnlijk vertederend, zelfs de grootste tiran valt ervan in katzwijm. De sessies waren steeds verschillend, soms komt er niemand, soms 1tje, soms veel.
Maar, we hebben ook een paar keer wilde exemplaren gezien! Dat weten ze, omdat orangoetans niet kunnen zwemmen, en het daardoor op sommige plekken alleen maar wilde kunnen zijn. En daarnaast: makaken, gibbons, en neusapen, die ook alleen op Borneo voorkomen. De Indonesiers noemen ze Dutch Monkeys... Een enkele kleine of grote hagedis, mooie vlinders, grote spinnen, eekhoorns en een soort wilde zwijnen. Helaas nauwelijks vogels, soms hoorde je ze, of zag ze hoog in de lucht, maar ik had verwacht/gehoopt er meer te kunnen zien. De meest tropische en kleurrijke exemplaren heb ik moeten bewonderen op de in Indonesie helaas extreem populaire vogelmarkten.
Het was heerlijk om door de jungle te varen, bij donker (vuurvliegjes!) en licht, er te slapen, en te wandelen, hoewel echte work-outs helaas niet bij het programma hoorden, maar dat wist ik vantevoren, en ik ging echt voor de orangoetans. Want wie weet hoe lang ze er nog zijn...
De laatste dag op Kalimantan naar het stadje van de buurt gegaan, Pangkalan Bun. Alwaar ik er eindelijk achterkwam waarom 3/4 van de Indonesische mannen bij het horen van mijn woonplaats Amsterdam roept: "Ajax! Van Persie! Van Basten! Raaikaard!" Ik had al menig gesprek over voetbal gevoerd, werkt altijd, maar hoorde dus nu pas, dat daar elk weekend via een Indonesische tv-kanaal, de UEFA, Champions League, Bundesliga, enz enz, waaronder dus ook de "Eeruhdiviisie", uitgezonden worden. Bizar.
En ook verder genoot ik van mijn 1-na-laatste dagje vol kleine en grote momenten met deze geweldige mensen. Uiteraard is het Engels op Kalimantan niet te vergelijken met dat op Bali en Java, maar dat maakt vaak weinig uit, zeker bij kinderen.
Goed, terug naar Jakarta, alwaar mij een warm welkom wachtte in het hostel waar ik al eerder was, gerund door Indonesische tweelingzusters en een Ier, man van een van beide zusters. Viel midden in een BBQ op het dakterras. En wat was het lekker om weer echt te douchen! In de rivier kon nl helaas niet gezwommen worden ivm zeer vele krokodillen!, en alleen op schone plekken kon er water uit gepompt worden om de te douchen. Maar ik was al verbaasd dat ze uberhaupt een douche hadden.
En toen mn laatste dagje Jakarta, naar het grootste plein met Nationaal Monument, de grootste moskee van ZO-Azie (HUGE!), wat koloniale gebouwen, en, het Nationaal Museum. Ik had sinds Moskou geen museum meer gezien, en hoorde en las dat dit heel goed was, in tegenstelling tot meestal in dergelijke landen. En dat was het. Vooral de etnografische afdeling boeide mij zeer, normaal meestal niet, maar als je net door het land gereisd hebt, en alle maskers, wapens, (dans)kostuums, enz enz herkent, is het anders. En meer dan eens besefte ik hier: wat is het een wonderlijk divers land, met al die eilanden, al die verschillende volken, met hun eigen taal/religie/cultuur enz. En wat een wonder dat het werkt, ok, er gaat regelmatig wat mis, er is strijd, maar toen ik door al die verschillende zalen over al die verschillende groepen mensen liep, dacht ik: het is een wonder dat er niet veel meer mis gaat. De meesten hebben hun vorm gevonden, en wat ik merkte onderweg: vrijwel allemaal voelen ze zich en Indonesier, en daarnaast iets anders, bijv Javaan of Balinees, maar vaker nog behorend tot een nog veel kleinere groep. Oude tradities worden vaak moeiteloos gecombineerd met het moderne leven. Knap.
Maar aan al het goede komt een eind, en na mn laatste gadogado toog ik naar de luchthaven. Met Malaysia Airlines, via Kuala Lumpur, een prima vlucht, geweldige vliegtuigmaatschappij, ik heb nog nooit zo lekker gegeten in een vliegtuig en de stewardessen hebben de mooiste pakjes ooit, batik met perfecte snit :)
En nu zit het erop. Heerlijk om weer samen te zijn met mn liefie, gaandeweg alle anderen weer te kunnen zien, horen hoe het met iedereen gaat, zelf te kunnen delen en vertellen. Maar het is ook echt zuur dat het voorbij is. Jammer dat ik die laatste 2 weken financieel niet meer redde, maar het is goed zo. En: nog 3 weken te gaan voor ik weer moet werken..!! Een unicum!, normaal is dat je hele vakantie, en ben je dan altijd weg. Zalig. Ik heb mezelf vast voorgenomen om voor 1 oktober klaar te zijn met mn paarduizend foto's...geselecteerd en in boek en al. Nu of nooit.
11 weken lang, reizend per vliegtuig/trein/tram/bus/minibus/auto/brommer/fiets/tuktuk/fietstaxi/boot/paard/kameel/voet, en slapend in een hotel/hostel/homestay/appartement/trein/vliegtuig/boot/ger. 4 geweldige landen, ik zag de mooiste dingen, ontmoette prachtige mensen, en mediteerde me ook nog eens 10 dagen helemaal suf. Het is voorbij. Maar ik neem alles mee.
Dank dat jullie je door al mijn absurd lange verhalen wilden ploegen. Het was heerlijk om alles te kunnen delen. En het scheelt een hoop straks denk ik ;-)

Voor nu liefs uit Amsterdam, en stemmen vandaag he!

Hilde