De bijna laatste...en een heeeele lange..

Eindelijk, daar ben ik dan weer! Lang geleden, er waren zelfs al mensen die zich zorgen maakten..hoeft niet, alles zeer wel hier! Maar was in stilte, en daarna was er steeds ff geen moment met de goede combinatie van ok internet, tijd en zin.
Maar dat is er nu! Met nog slechts een week voor de boeg..eerst maar eens even een samenvatting van de afgelopen 3 weken..
Het enige wat van mijn laatste 2 dagen Bali is blijven hangen, is dat ik nog even iets moet rechtzetten: ik vertelde in mijn vorige blog dat Indonesiers uberhaupt niet de zee ingaan. Dat bleek niet waar, althans alleen te gelden voor de sterke-stroming gebieden. In Sanur, waar het water rustig was, deed het me enorm denken aan wat ik van Turkije ken: de zon is onder, de toeristen weg van het strand, en daar komen de locals...zo uit het werk of school...plons! En met de locals de eettentjes, hier warungs genaamd. Superleuk.
Tot zover Bali, straks meer over de Indonesiers uiteraard.
De meditatie. Ik heb op Facebook al wat losgelaten en samengevat. Hier opnieuw, of eigenlijk een soort van gekopieerd van mijn verhaal op Facebook (gemak dient de mens). Uitgebreide versies ben ik uiteraard bereid tegen een ieder te vertellen live, als ik terug ben, want het is heel moeilijk samen te vatten en is heel makkelijk anders/verkeerd te lezen/interpretabel zo van het "papier". Toch een poging:
2 uur onder Jakarta, in een groene, wat hoger liggende omgeving. (daardoor lekker koel in de nacht, hoewel de Indonesiers het duidelijk niet koel maar heel koud vonden) Ik schat ongeveer 50 mannen en 50 vrouwen, (bijna) al die tijd strikt gescheiden. Vrijwel allemaal Indonesiers, bij de vrouwen 6 Europeanen, ik schat bij de mannen net zoiets. De eerste dagen in de dorpen om ons heen barstte het feest los: Onafhankelijkheidsdag en Suikerfeest, vlak na elkaar. Eindeloos veel vuurwerk, en die moskee...... Gaf een grappige combinatie met de gezangen die soms voor onze meditatie werden gebruikt.
10 dagen stilte en stil zijn was absoluut niet moeilijk, en regelmatig verademend, hoewel ik denk dat het wel enorm scheelt dat je alleen maar vreemden om je heen hebt. 10 dagen ruim 10 uur mediteren per dag was heel zwaar. Maar ik vorderde gestaag in mijn concentratie, en in de ervaringen die het me gaf. Ik heb veel geleerd, maar uiteraard zal zich dat vooral moeten uitwijzen in het normale leven straks. Veel dingen waren (redelijk) bekende informatie, maar in een nieuw jasje dat mij zeer aansprak, en zeker gaat helpen. Kern: acceptatie van de werkelijkheid zoals zij is in het hier en nu, leuk of niet leuk, prettig of niet prettig. En superconcreet: alleen maar werken via/met je eigen lichaam, het leren objectief observeren van de gewaarwordingen die je daarin hebt. Verminderen van afkeer en verlangen, vooral daar waar je niets aan de situatie kan doen (dus niet een opleiding tot passiviteit, wel tot realisme). Zie: http://www.dhamma.org/.
Verder heb ik nu sterk ontwikkelde kleermakerszitspieren en vooral een rug als beton zo sterk! Voelde me 2 cm langer toen ik eruit kwam.
Elke dag om 4 uur op, om 21 uur slapen, ontbijt en lunch normaal (dwz normale maaltijd, wel veganistisch, en uiteraard Indonesisch, ik kon geen tofu meer zien na die tijd..), s avonds alleen nog fruit. Was allemaal goed te doen, evenals het lange en vele zitten. Mn lichaam wende wel, mn hoofd werd er regelmatig knettergek van. Ik moest ook terugdenken aan mijn dagen en dagen in de UB (universiteitsbieb), in mijn studententijd. Ik had bijna altijd de discipline om er te zitten, te zijn. Maar dat hoofd... Zo ging het nu ook. Maar zoals gezegd, ik vorderde gestaag, en ik ben vooral ook blij met de ervaring! Sowieso fijn om te weten dat je zoiets dus gewoon kunt, kunt volhouden.
Godzijdank was er goed nagedacht, en was de 10e dag een overgangsdag, konden we weer praten. Anders was de overgang naar Jakarta (!) TE heftig geweest. Een ieder die benieuwd is/durft/wil: doen! kan overal in de wereld, ook in NL (althans, in Belgie net over de grens). Verder ga ik niet prediken.
Toen kwam Jakarta. Gelukkig een lift rechtstreeks naar een geweldig hostel, samen met een Engelse en een Duitse mede-cursiste. Wij verscholen ons de eerste dag voornamelijk binnen...moe en dwaas, en onze communicatie met de buitenwereld weer oppakkend, wat buitengewoon fijn was! En daarnaast werd 1 van mijn grote verlangens van tijdens de meditatie (no more craving, fuck you, soms ff wel!), deze dag vervuld: zwemmen! En wel in een openbaar zwembad, schuin tegenover het hostel. En zo kon ik meteen kennismaken met het huidige Java, of in ieder geval Jakarta (maar naar later bleek ook wel meer plekken hier, in ieder geval steden): vrouwen in complete bijna-burka-met-duikbril-outfit, en daarnaast meisjes in bikini's met nog minder stof dan de mijne, rokend en wel. Welkom in Jakarta. De meisjes overigens met bleke gezichten, bleker dan de rest van hun lichaam, want ze bleken hun gezicht. Ik vind de wereld soms maar raar tegenstrijdig.
Daarna ge3en een dagje Jakarta, althans, een klein stukje ervan. In Jakarta wonen officieel bijna 10 miljoen mensen, officieus 20 miljoen. Het staat bekend als de ergste stad ter wereld wat betreft het verkeer, de traffic jams. En naar mijn gevoel geldt dat zo ongeveer voor heel Java (en Bali trouwens ook), wat een ramp! Als je niet tegen de files in NL kunt, kom een week hierheen en je bent genezen. Afstanden van een paarhonderd kilometer duren al gauw een half etmaal, terwijl de wegen prima zijn over het algemeen, en de voertuigen redelijk of goed. Mensen die in Jakarta wonen en werken zijn vaak 5 uur per dag onderweg. Echt niet te doen. Als reiziger kom ik er vrij Zen doorheen (of eigenlijk sta ik vooral stil..), maar da's makkelijk, ik zou echt GEK worden als hier zou wonen. Maar Indonesiers laten zich niet zo gauw gek maken, eigenlijk uberhaupt niet.
Goed, Jakarta. Groot, grauw, druk, vies en warm. En toch vond ik het ok om er te zijn. Want dit is OOK Indonesie. Iemand zei mij eens: "Java, dat is niet het echte Indonesie". Dat vond ik een hele gekke opmerking over het eiland waar meer dan de helft van de bevolking woont, ook al snap ik heus wel hoe het bedoeld is.
Wij bezochten het oude centrum, van het oude Batavia, aan de havens, en een deeltje, het oude deel, van de havens zelf. Vervallen, vervlogen koloniale tijden, een vleugje ervan nog. En daarna Chinatown; er wonen 15 miljoen Chinezen in Indonesie. Vrijwel geen toeristen gezien, wel eindeloos veel leuke kleine en wat grotere contactjes met locals van alle leeftijden. Ze lachen naar je, kijken, groeten, vinden het leuk dat je er bent. En als ze wat Engels kunnen, willen ze dat vaak oefenen. Ze willen heel vaak met je op de foto, mij is nog steeds een raadsel waarom, en vooral, wat de reisboekjes zeggen klopt: ze willen heel graag vragen aan je stellen. Waar kom je vandaan, waar ga je heen, meer vragen over je reis, maar vaak vooral al heel snel: ben je getrouwd, heb je kinderen, wat voor werk doe je? Het is hier de normaalste zaak van de wereld om dat soort vragen aan een wildvreemde te stellen. En ik vind het leuk! Vragen terug stellen kan ook prima. Ik geniet echt ZO van contacten met de mensen hier, en op Java kom je makkelijker met ze in contact dan op Bali omdat de toeristenindustrie er wat minder tussen zit. De vriendelijkheid, nieuwsgierigheid en behulpzaamheid komt zo recht uit het hart, en grappen maken lukt ook. En ik verbaas me opnieuw over het goede niveau van het Engels, vooral van de wat jongeren. Ze leren hier al vanaf hun 7e op school Engels tegenwoordig, geen wonder dus! (al heb ik geen idee op welke leeftijd ze tegenwoordig in NL beginnen)
Na een dagje vliegen om mn visum te verlengen (en wat is Maleisie modern!, althans het vliegveld), landde ik in Semarang, halverwege Java. Komen ook nauwelijks toeristen. Was grappig, ik had via internet een hotel vooruit geboekt, omdat ik laat aankwam, en dan kom je dus op plekken terecht waar je anders nooit naar binnen zou lopen. In dit geval: een hotel met alleen maar Indonesiers (en 2 verdwaasde Italianen), vrijwel allemaal zakenlui. Personeel dat geen Engels sprak, en vooral een enorm koloniaal gebouw, met zware teak meubels, en een rookruimte met een groot aquarium. In de warung verderop waar ik at, was ik een soort bezienswaardigheid, maar ook hier een jong meisje dat Engels sprak. Op het feit dat je als vrouw alleen reist reageren ze verrast maar goed, met of een "dapper", of een "pas op". Maar tot nu toe niet afkeurend. Maar goed, ik heb dan ook eerst met mn husband gereisd maar die is nu terug naar NL om te werken, en ik had nog een paar weken meer...gelukkig hebben ze nog niet om een foto van husband gevraagd...al schijnt dat hier in Indonesie homoseksualiteit behoorlijk ok gevonden wordt, er is in ieder geval een grote scene, met ook veel transgenders, beter in ieder geval dan in Rusland/Mongolie/China, maar toch...mn ring doet goede zaken, hier ben ik al "married" ;-)
Van Semarang naar Yogjakarta, de "culturele hoofdstad" van Java, veel kleiner en ook toeristischer. Heerlijk prototypische busreis, als enige toerist, bus stopt overal en nergens, en altijd naast de chauffeur een 2e mannetje dat geld int (3x niks) en heel hard op de achterste deur tikt als er iemand in of uit wil. Geen airco maar wel open ramen. Elke keer dat de bus stopt, stappen er bedelaars, verkopers en muzikanten in, die er de volgende halte weer uitgaan. Raakte in gesprek met de man naast mij, die veel uitlegde over waar we waren en wat we onderweg allemaal zagen. Zo zag ik bijvoorbeeld voor het eerst bewust rubberbomen. En hij vertelde mij, wat ik later nog veel vaker zou horen, zodra het gesprek ook maar enigszins richting islam/moslim/religie gaat, willen de (islamitische) Indonesiers niets liever dan je duidelijk maken dat de islam niet is wat buitenstaanders denken, dat zij niet zijn zoals degenen die de bomaanslagen pleegden, en dat vrijwel alle Indonesische moslims gematigd en tolerant zijn, en dat het hen niet uitmaakt of danwel wat iemand gelooft. Ze vinden de beelden die veel Westerlingen hebben echt heel erg en willen dat graag rechtzetten. Nu moet ik zeggen dat het land, los van het feit dat extremisten natuurlijk altijd de uitzondering zijn, verder ook niet heel islamitisch op me overkomt. Zeker de helft van de vrouwen is ongesluierd, ikzelf begon vrij bedekt maar voel me inmiddels vrij om gewoon normale zomerkleren te dragen. De moskee jengelt uiteraard, maar wat ik me van Istanbul kan herinneren dat dan ineens de straten leeglopen, zie ik hier niet. Het is echt heel duidelijk een land waar van alles en iedereen door elkaar leeft. Goed, ik bezoek de strengere regio's niet, maar die zijn sowieso in verhouding maar klein geloof ik.
Goed, in Yogja, zoals het genoemd wordt, een lief klein, wat shabby homestay-tje. Het hoogseizoen is duidelijk voorbij, nauwelijks andere gasten. De sfeer in de stad is heerlijk gonzend. Fijn restaurantje gevonden in mijn straat, zo eentje waar je elke avond wel een paar uur met je boek wilt zitten. En lekker eten, want na de eerst geweldige ervaringen in Bali kwam ik erachter dat het niet per se altijd geweldig is hier. Ik eet vaak op straat, vind ik het leukst, maar het eten in de restaurants is wel echt beduidend beter, gek genoeg, en ook daar, vaak is het eten prima maar heel basaal, rijst of mie met een klein beetje vlees/groente of vis/tofu, vaak ei, en vooral niet zoveel kruiden, alleen chili chili chili. Ik mis de kruiden uit Cambodja, en de curry's. I love de gado-gado, maar ook hier: soms is de pindasaus goddelijk, soms is het water met stukjes pinda. Maar ik heb nog geen genoeg van rijst :)
Mn dagje Yogja begon op de markt, waar ik rondgeleid werd door de zelfverklaarde gids Sipto, die er werkt op een kraam, maar zn Engels wilde oefenen (en een zakcentje verdienen). Normaal sla ik ze af, maar hij wist echt veel. Vooral de kruiden en voedsel markt is natuurlijk altijd het leukst, er is echt ZO veel dat ik niet ken...en ik heb leren groeten in vele vormen, want officieel moet het met andere woorden voor mannen en vrouwen, en vooral voor jongere, oudere en hele oude mensen. Hoe ouder, hoe meer respect in je woorden. En de tandeloze glimlachen (of soms schaterlachen) die je terugkrijgt zijn onbetaalbaar. Daarna naar het paleis van de Sultan (en ja er zit er nog steeds eentje in!), en naar zijn voormalige Waterkasteel (baddergebeuren). s Avonds naar ballet, echt prachtig, ik had op Bali ook al dans gezien maar dit was weer heel anders. Alleen al de kostuums zijn een lust voor het oog. Dag later: de Borobudur. Ik vond het prachtig, maar was niet zo onder de indruk als van Angkor Wat.
Toen doorgereisd naar Malang (Oost-Java), waar ik nu nog ben. Het zou 9 uur duren, maar duurde 13 uur..gelukkig had deze (mini)bus wel airco...en heel typisch lunch inbegrepen in een heus Indonesisch Wegrestaurant. Het was lang, oef, maar mn 1000-pagina's boek is eindelijk uit, kan ik beginnen aan het herlezen van Max Havelaar, leek me wel een goed moment. Ik kwam aan in Malang om 21 uur, en wist dat ik maar 2 dagen (of eigenlijk nachten) had om de Bromotour te doen...waarvoor ik hier eigenlijk vooral ben. Een kwartier na aankomst kreeg ik te horen: er is een tour vannacht waar je bij kan aansluiten... Ik wilde het risico in deze wat rustigere tijden niet lopen...dus: eten, 2 uur slapen, en hop, de jeep in, om 1 uur s nachts. Want, de Bromo hoort bij zonsopgang.
En wat was het onwaarschijnlijk mooi. In de nacht in de jeep stijgen naar bijna 3000m, in de donkere kou wachten op de zon, die mooi is als ie opkomt, maar het allermooist was het licht op de vulkanen (3 stuks), dat steeds veranderde. De grootste die we zagen is nog altijd zeer actief; de schijnbare achteloosheid waarmee zo'n reus zn pufjes uitstoot, achteloos en oppermachtig tegelijk, dat maakte echt diepe indruk op me. Je voelt je HEEL nietig dan. Daarna naar beneden, de Bromo op, krater bekijken, en verder de omgeving bekeken. Gelukkig een heerlijk hostel hier om uit te rusten, met een dorm! (slaapzaal), wat bijzonder is want die zijn bijna nergens hier in dit land, maar deze is schoner en fijner dan menig privekamer, op het dak van bijbehorend hotel, heel grappig. Enorm verkeerslawaai maar ik slaap na 10 weken reizen echt overal doorheen inmiddels, heerlijk. En 4 euro per nacht..
Vandaag Malang gezien, de stad met de meeste/best bewaarde koloniale gebouwen. Liep prompt tegen een Nederlander aan, van 70, kind van kolonisten, woont hier al zn vrijwel hele leven, en had duidelijk heimwee naar eerdere tijden..tsja...maar hierdoor wist ik wel alle plekjes waar ik oud-Nederlands of oud-Nederlandse gebouwen kon vinden. Hoewel ik die onderweg ook al veel was tegengekomen. Wat echt grappig is: het Nederlands en Bahasa Indonesia delen 4000 woorden. Het is echt bizar als je aan de andere kant van de wereld je eigen taal op borden ed ziet. En dan echt Nederlandse woorden, niet een internationaal woord dat er erg op lijkt. Het opvallendste woord is "gratis". Maar ook: dokter, notaris, sprei, vet, velg, en, het allerleukst: knalpot! Omgekeerd dacht ik dat iedereen weet wat ketjap en kroepoek zijn, maar gemiddelde Duitser of Engelse heeft geen idee. En ze hebben hier hagelslag!

En dan nu nog een kleine week. Morgen via Surabaya naar Kalimantan, voor een paar dagen regenwoud- en orangoetans..eindelijk! En dan na een laatste halve dag Jakarta naar huis...dat is gek, en fijn! Ik mis Carline uiteraard, en contact met vrienden en familie, maar Nederland nog helemaal niet. Behalve dan: kaas, bruinbrood, en langer avondlicht.
Goed, voor nu is het wel weer laaaaaaaaang genoeg, tot de laatste afsluiter, en tot over een week of wat daarna!

Liefs,
Hilde