Terug in de bewoonde wereld..

..Ulaanbaatar! Na een geweldige maar ook pittige tour door een deel van dit prachtige land. 50x Nederland, maar 2,7 miljoen mensen, waarvan de helft in de hoofdstad. 35 miljoen paarden (althans, de Lonely Planet spreekt van een mens-paard ratio van 1 op 13..), en evenzoveel schapen, geiten, koeien, yaks en kamelen. Overal in kuddes, groot en klein, zeer kleurrijk, verspreid over de prachtige steppen, woestijn-steppen, berg-steppen, en woestijn, hoewel er daar vooral kamelen en geiten overblijven.. In de zomer is het regenseizoen, dus af en toe buien, maar daardoor wel prachtig groen. Maar de zon deed ook goed van zich spreken, natuurlijk in de Gobiwoestijn, maar ook daarboven, met name aan het einde van de dag zorgde zij voor sprookjesachtige landschappen, met fluwelen bergen, ruiters die hun kuddes bij elkaar brengen, meanderende riviertjes of rivieren, hier en daar een meer, en vrijwel boomloos. Waardoor je eindeloos kunt kijken en kijken. En dan natuurlijk: de gers! Verspreid over het landschap, soms eentje, soms een paar, vaak heel lang niks.
Ongelooflijk hoe deze mensen, de nomaden, leven. 's Ochtends vroeg vertrokken wij met onze chauffeur Zorgo (37) en onze gids Channa (denk midden 40), in een niet-jeep-maar-wel-4WD. Beiden zijn Mongolen in bloed, hart en nieren, Zorgo spreekt 10 woorden Engels (aan het einde van de tour 30) en Channa goed genoeg om wat uitgebreider te kunnen communiceren. Haar man Bert had al gezegd: "geen gerdorado's!". Oftewel: slapen bij families thuis, zoveel mogelijk. De eerste 2 dagen was het rijden rijden rijden, op weg naar de Gobiwoestijn. Wegen zijn er wel, maar zelden verhard. Het komt neer op een hoofdweg, soort gravel, die niemand gebruikt vanwege de kuilen, of nog erger: wasbord, en daarnaast minstens 2, maar soms ook 8 karresporen. Als de weg je niet meer zint begin je ernaast een nieuwe. De grootste uitdaging: welke spoor? Het belangrijkste gespreksonderwerp onderweg, tussen Zorgo en Channa, maar vooral ook tussen hen en elke andere Mongool die ze tegenkwamen: de condities van de wegen. Ook in de Gobi was regen gevallen, waar de nomaden ongetwijfeld blij mee waren, maar wij niet, qua wegen. De eerste 2 nachten sliepen we dan helaas ook nog niet in gers, omdat de nog-slechter-dan-anders wegen onze planning behoorlijk in het roet gooiden. Een nacht in een communistisch stinkhotel, prima, maar als vlak voor de beloofde eerste ger de auto crasht (is hier aan de orde van de dag, elke nomade is ook een soort garagehouder, en godzijdank overkwam het ons vlak voor een stadje) en je geen idee hebt hoe lang het gaat duren, en weer in een communistisch stinkhotel beland, dan is koek wel even op. Zeker in combinatie met de Aziatische manier van communiceren, duidelijkheid staat nooit voorop. Primitief waren we op voorbereid, maar in combinatie met charme, en die ontbrak vooralsnog.
Dit kwam echter de derde dag volledig goed. Auto gerepareerd, flinke ochtendwandeling naar ijsgrotten in de woestijn (!), en ZO ZO mooi werd de route toen, tot tranen toe geroerd echt. Mini Grand Canyon bekeken, en daar was de eerste nacht in een ger! Bij een familie thuis, die dan of een lege ger hebben staan voor toeristen/Mongoolse reizigers, of eentje voor je leegruimen. Gedurende de gehele rest van de tour deden we of dit, of we sliepen in een kleinschalig tourist camp, dwz een familie met permanent een paar lege gers en iets van voorzieningen. Soms een douche, meestal niet. Soms elektriciteit, meestal niet. Soms een riviertje/meer om in te zwemmen, als het weer het toelaat, want het water is overal koud (maar gelukkig niet zo koud als in het Baikalmeer..).

En toen, die eerste avond in de woestijn, onze spullen lagen in de ger, toen kwam wat ik wel verwachtte deze reis maar nog niet nu.....en wat inmiddels volgens mij iedereen van jullie weet.... In een soort van sprookjesbos in de woestijn, met uitzicht op de gers en kamelen, en de laagstaande zon....vroeg mijn liefde van mijn leven mij ten huwelijk..!!! En ik zei JA!
En zij had ringen!
En wat voelde en voelt dat goed!
Al hebben wij onze ringen daarna weer afgedaan, en konden wij tijdens de wodka die we in de familieger in rondes aangeboden kregen slechts naar elkaar glunderen....wat dat betreft niet het ideale land hiervoor...maar het was zo mooi!!

Goed, inmiddels hebben we de ringen fijn om :) Even wennen, dat wel.
Terug naar de tour. Hierboven sprak ik over aangeboden wodka, en dat was prima, maar het ging ook vaak anders... De nationale drank van Mongolie is airag, oftewel gefermenteerde merriemelk. Oftewel: een soort eindeloos gekarnde melk, die gegist is en daardoor ongeveer 3% alcohol bevat. Smaak: ultrazuur en ultravies, als een soort ultrabedorven melk maar dan zonder klonten.
Mongolie is een extreem extreem gastvrijland. Ik heb ook het idee dat het zowat het veiligste land is ter wereld, althans wat betreft mensen bedoel ik dan (niet qua klimaatomstandigheden ed natuurlijk). Vanwege de enorme dunbevolkt- en uitgestrektheid en de extreme omstandigheden zijn mensen zo enorm afhankelijk van elkaar! Liften is de normaalste zaak van de wereld, evenals aankloppen bij wildvreemden voor een maaltijd of bed. Dat laatste hebben zelfs wij gedaan. Wel wordt er van je verwacht dat je geschenken meeneemt, liefst niet in de vorm van geld, maar iets leuks (vooral voor kinderen), lekkers (wodka..) of nuttigs. En, de regels in de ger zijn streng. Daar hoort ook bij: alles opeten/drinken wat je aangeboden krijgt... Godzijdank hadden wij Channa, die voor ons schipperde daar waar ze dacht dat dat kon...want naast dat de airag vies is, worden je darmen er ook echt niet blij van...
Maar we hadden het er voor over, want nooit heb ik zoveel contact met locals gehad en meegemaakt hoe ze leven, dan nu. Echt heel anders, met een gids zo direct uit het land, die daarbij Engels spreekt, en zelf families en vrienden opzoekt en daar ook heel blij van wordt.
Zo hebben we al gauw een weidverspreid Mongools kaartspelletje geleerd, en dat eindeloos gespeeld. Channa kondigde overal aan dat wij het konden, en dan werd na het donker worden de wodka tevoorschijn gehaald, en bleek keer op keer dat voor kaarten weinig woorden nodig zijn..echt zo leuk! We hebben de naam van het spel opgeschreven, en hopen enorm morgen in de trein naar Beijing Mongolen te treffen.... :) !
Wij hebben ze ook Yathzee proberen te leren, wederom, maar dat is toch echt te moeilijk..

Tja, en verder, hoe zal ik het samenvatten? Eindeloze mooie landschappen zoals gezegd, vriendelijke locals, helpen koeien melken, geiten drenken, een Nadaam in de provincie!, overal naast kuddes heel veel roofvogels, enorme adelaars werkelijk, en miljoenen marmotten, muisachtigen, enz. De marmot hebben we geproefd, taai!!
Primitieve omstandigheden, waar we soms klaar mee waren en die soms ook gewoon helemaal prima waren. Een wat onervaren chauffeur maar wel een schat, en een zeer geroutineerde maar gereserveerde gids. Mongoolse liedjes in auto, die we nu allemaal mee kunnen zingen. Een ritje op een kameel (stink). Een paar prachtige kloosters, vernietigd door de Russen maar deels herbouwd.

En natuurlijk....het paardrijden! Carline heeft het echt geweldig gedaan, ik ben supertrots! De eerste dag ging ze s ochtends mee, met gids en Zorgo, als enige niet-echt-ruiter. Maar ze had een braverd, en mensen die allen rekening met haar hielden, en vooral: paarden die onafhankelijk van elkaar te besturen zijn! Zo kon ik Zorgo eruit racen, haha!, terwijl zij met de gids (jongen van 14) rustig verder draafde. S middags ging ik alleen verder met de 2 mannen, wat een tempo, geweldig! Ook van de gids gewonnen....en geeindigd in een flinke regenbui...zo snel als de wind naar huis..!
Een paar dagen later gaan we nog eens, helaas zijn de paarden hier wat minder leuk, omdat ze vaker verhuurd worden. Maar wederom doet mijn lief het fantastisch! (noot voor de onwetenden: ik rijd al mijn hele leven paard, zij is in februari van dit jaar begonnen, en heeft misschien krap 20 lessen gehad inmiddels..)

En nu weer terug in Ulaanbaatar, enorm genietend van het stadse leven, normaal lekker eten (pffff...alleen dat al zou een reden zijn waarom ik nooit in dit land zou kunnen wonen.....: taai vlees, zure zuivel en slechtgekookte noedels of rijst, als dat er al is..), douchen en kleren wassen, en lekker vandaag wat rommelen, praktische dingen doen en souvenirs kopen.
Nu dalijk naar een Italiaan, mjum, en dan morgenochtend vroeg...Beijing!!

Geen tijd meer om terug te lezen, excuses voor alle tikfouten en het lange verhaal, liefs uit Ulaanbaatar voor de laatste keer en tot in Beijing!!

Hilde