...Irkutsk en verder..

's Ochtends vroeg staan we dan in Irkutsk. Meteen veel Aziatischer, het verkeer is onrustiger, de stad armer en de mensen hebben vaker hele of halve spleetogen. We reizen meteen door naar Olkhon Island, in het Baikalmeer. Want daarom zijn we tenslotte hier, het diepste zoetwatermeer van de wereld, grootste hoeveelheid water, oppervlakte zo groot als Belgie. Niet te bevatten. Ook niet als je aan de kant staat, het lijkt steeds weer een (weliswaar stille) zee, ik moest mezelf blijven vertellen dat het water zoet is, zeker daar waar je op een zandstrand staat!
Olkhon Island is het grootste eiland, een soort Vlieland: 1500 inwoners en behoorlijk wat toeristen. Veruit de belangrijkste plek voor hen is Nikita's Homestead, waar wij ook verblijven. Een waar paradijsje, een soort hippieoord. Heerlijk als we aankomen en beseffen dat we hier 4,5 dag hebben!
Nikita won in de jaren 80 Olympisch tafeltennis goud. Vlak daarna bezocht hij een vriend op Olkhon Island, en ging nooit meer weg. Stel je nu voor: een rommelig maar schoon terrein met overal houten huisjes in alle soorten en maten. Backpackers, Russische toeristen (ik zei al, een soort Vlieland!), een veel schoolkinderen. Nikita heeft zich namelijk ten doel gesteld groepen Russische kinderen Engels, kunst en sport bij te brengen, en vooral ook "werelds bewustzijn", om het maar zo te noemen. Het levert ons met een paar medereizigers een hilarisch moment op: kinderen spelen in 2 groepen in het Engels een toneelstuk, en wij zijn de jury! Beste Engels, Beste acteur/actrice, en beste stuk. Kiezen tussen Romeo and Julliet en Sherlock Holmes.. maar Romeo was zo goed..en grappig..ze hadden er een komedie van gemaakt..weet alleen niet of het ook zo bedoeld was, maar wij gaan deze uitvoering nooit meer vergeten!
Op het terrein staan de huisjes in groepen, en wij hebben 2 Huismongolen (die later Uzbeken bleken te zijn), een echtpaar dat zeer goed voor de bloemetjes en moestuinkassen zorgt, en schoonmaakt. En vooral superschattig en aardig is. Overal wordt nog gebouwd, houten huizen worden voor je neus in elkaar getimmerd (en wij huiveren bij het idee dat het hier in de winter -30 wordt met een snijdende wind..). Afvalhout wordt op een vuurplaatsje voor ons huisje gegooid, waar tot grote vreugde van de Huismongolen wij elke avond stoken.
Stel je verder voor: overal katten, honden en...koeien! Die lopen hier op het hele eiland rond, semiwild. Supergrappig, zo zie je ineens een koe op een zandstrand voor een enorm meer met bergen op de achtergrond.
Nikita is ook de plaats waar we even bijkomen, ook al is het ook hier behoorlijk primitief. Iedereen eet 3x per dag wat de pot schaft, simpel maar prima. Zalig is de Omul, de vis waar het meer bomvol mee zit, een soort forel maar dan wat voller. Na het elke dag gegeten te hebben hebben we er net bijna geen genoeg van..
We huren een dag mountainbikes, hoewel het erg heet is die dag (verder niet per se, wisselend weer), maken een flinke wandeling, rusten ook uit, de lijven het reizen wat beu. EN!: we hebben in het meer gezwommen....althans : erin en er weer uit....11 graden...BRRRR...zelfs voor mij..gelukkig is daar de banya (sauna-achtig ding).
Veel vage hippies ook, "very ethnic" zoals een grappige Portugees ze noemde, die houden wij er nu in. Vaak (een beetje) muziek s avonds, en prachtige zwaluwen rond de rotsen aan het meer in de schemering. Vaak ook onheilspellende mist over het eiland en het meer, die met de minuut verschuift en verandert.
We doen 1 dagexcursie: met een bont en grappig internationaal gezelschap in de minivan, de chauffeur, een plaatselijke Arjen Robben, rijdt zeer beheersd maar de kuilen in de weg zijn zo enorm dat alle ingewanden al gauw een andere plek hebben. Gelukkig word ik nooit wagenziek. Prachtige plekken gezien, steeds weer dat meer, en Arjen Robben (echte naam: Maxim) kookte op een vuurtje een zalige lunchsoep voor ons halverwege...met..omul! Maar wat smaakt ie lekker in de buitenlucht!
Wat een verschil tussen stad en platteland, zoals overal ter wereld, in vriendelijkheid, maar ook: in Moskou WIL men gewoon geen Engels spreken, hier kan men het vaak (bijna altijd) niet, maar met zoveel plezier communiceren we met handen en voeten. Ik ben me ervan bewust dat ik nu inmiddels een stuk negatiever ben over (een gedeelte van) de Russen dan eerder, maar we vinden het samengevat geen makkelijk volk. Mongolie, waar we nu sinds 12 uur zijn, is een verademing.
Maar daarover later meer, nu ga ik lekker eten!